Bile bile…

Keşke ile başlayan cümlelerin çoğunun içinde bir “bilseydim” geçer. Başında ya da sonunda, farketmez. “Bilseydim böyle olacağını…”

Pişmanlığı dillendirirken güç katan iki ayrılmaz kelimedir “keşke” ve “bilseydim”

Oysa bilebilmek, sanıldığı kadar güçlü bir etken değildir pişman olunan şeyi engellemeye. Bilmek yetmez çoğu zaman değiştirmeye.

Bizi bekleyeni bile bile gideriz üstüne çoğu kez. Sonucunu bile bile yaparız seçimlerimizi. Canımızın bir gün yanacağını bile bile…

Uykusuz kalacağımızı bile bile sabahlarız mesela. Bize zarar vereceğini bile bile tüttürürüz o meredi! Kilo yapacağını bile bile yer, ertesi sabah anamızı ağlatacağını bile bile içeriz.

Bazen sevmeyeceğini bile bile severiz. Bazen de sevmememiz gerektiğini bile bile…

Bir gün öleceğimizi bile bile kırdığımız insanlar gibi, bir gün güleceğimize inanarak sabrederiz birçok şeye.

Zamanı, su gibi avuçlarımızdan kayıp gittiğini bile bile harcarız.

Sonra pişmanlıktan bahsederken “bilseydim” deriz.

Faydası olmadığını bile bile…