#BabalarGünü

Dün Babalar Günüydü. Ne olduğunu anlayamadığım zamanlarda annemin elime tutuşturduğu hediye paketini babama vererek kutladığım günlerde oldu, her yıl onu daha nasıl mutlu edebilirim ya da şaşırtabilirim diye kılı kırk yararak aldığım hediyeleri verdiğim günlerde. Mezarının başında hediye veremedeğim günlerinde sayısı artık oldukça fazla…

Bu işin çocuk tarafı… Birde baba tarafı var tabi. Henüz benim güzel kızım içinde belki adı farklı ama sıradan bir gün. Çünkü henüz büyümedi, o bir çocuk. Büyüklerin oyunlarını henüz anlayamayacak yaşta! Ama ben çoktan büyüdüm. O yüzden baba olmanın keyfini sürüyorum. Onun gülümsediği her an bir hediye, bolca o hediyelerin tadını çıkartıyorum.

Dün sosyal medya ağları, eski yeni bir çok babalı fotoğraflarla doldu. Babasının yanında o anın fotoğrafını çekip paylaşanlar, babasının yanında olmadığı için en son birlikte çekildikleri fotoğrafı paylaşanlar, babası hayatta olmadığı için birlikte eskiden kalma bir fotoğrafı paylaşanlar ve babasının uzun yıllar öncesindeki siyah beyaz bulabildikleri en yakışıklı fotoğrafını paylaşanlar… Sosyal medya mecraları hayatımızın bir parçası olduğu günden beri bu paylaşımları yapıyoruz bir çoğumuz. Hayattaki babalarımızın görüp gururlanması gibi hayatta olmayan babalarımızın da bir yerlerden internete girip gördüğüne inanıyoruz sanki! Tamam “like” atamayabilir veya yorum yapamayabilir ama hiç değilse okuyor olmalı…

E hepimiz günde en az 50 kere bu mecralara girip bakındığımıza göre hiç olmadığı kadar arkadaşlarımızın babalarına aşinayız artık. Eskiden okul çıkışlarında gördüğümüz ve bir kaçını tanıdığımızı sandığımız baba figürü dışında en yakın arkadaşlarımızın babalarını bilirdik en fazla. Kendi babalarımızla kıyaslardık tabi ama sayıca çok fazla olmadığından etrafımızda bu babaları sağlıklı bir kıyaslama şansımız da yokmuş açıkçası. Haa bu arada, arkadaş sayımızında mahalle ve sınıf arkadaşları ile sınırlı olduğunu unutmayalım. 300-500 arkadaşlı günlerin zenginliğinden yoksun büyüdük biz!

Şimdiyse tıpkı anneler gününde olduğu gibi bu günde de arkadaşlarımızın ebeveynlerine iyi kötü aşina durumdayız. Yalnız bu durumun bende yarattığı duygular çok daha başka. Sosyal medya yokken de  olan arkadaşlarım -ki genelde aynı yaş grubunda olduğum kişiler bunlar- artık belli bir yaşa merdiven dayadıkları için böyle günlerde paylaştıkları fotoğraflar biraz daha farklı. Babaların bir çoğu ya hayatta değil ya da hayattaysa bile hayat dolu  değil! Yani nasıl diyeyim, daha hüzünlü sanki çoğu…

Bakın, bu sosyal medyanın geçmişi 10-11 yıl öncesine dayanıyor yanılmıyorsam ancak asıl milat cebimize girdikleri günden itibaren yani 6-7 yıl öncesinden başlıyor. Bu yükselme devrinin sarhoşluğunda fark etmiyor olabiliriz ama bu kayıtlı yaşanmışlıklar bizim canımızı ileride daha çok yakacak. Çok ciddi bir kesim küseceğiz bu ortamlara. Sosyal medya psikologlarına ihtiyacımız olacak…

Çünkü kayıt altında yaşlanıyoruz ve bu kayıtlar bize hiç yaşamadığımız, görmedigimiz kadar gerçeği gösteriyor. Bu kadar gerçeği bilmenin bizlere iyi geleceğinden emin değilim. Ama tabi neylersin devir değişiyor. Bu paylaşım coşkusu babası ya da evladı olanlar için bir şölen gibi olsada babası hayatta olmayanlar ve özellikle evladını kaybetmiş babalar için bir kabusa dönüşüyor. Ama heyhat, çoğunluğun hüküm sürdüğü demokrasilerde yaşıyoruz, kabullenmemek ne mümkün!

Daha fazla uzatmayayım. Yoksa yazı çok başka diyarlara gider! Baba olabilmek anne olmak gibi fizyolojik bir bağ gibi kolay değil, emek gerektiriyor. Bu emeği göstermeyenler zaten babadan sayılmadığı için bu günlerde anılmıyor. Ama emek verenler bu günlerin hak edenleri. Tek fark artık sadece elleri öpülmüyor, sergileniyor! Yani halka arz artık her baba bu günde, herkesin gözü önünde…

Baba olabilenlerin günüydü dün. Evlatlarının nazarında değerleri kayda alındı ve senelerce o tarihin yıl dönümlerinde hatırlatacak o siteler bu paylaşım ve fotoğrafları sahiplerine. Ne güzel!

Sokakta karşılaştığımızda görmezden geldiğimiz arkadaşlar(!) ile paylaştığımızdan daha çok babalarımızla paylaşacağımız nice babalar gününe…